Le voleur de voix 1 - Le castrat et les rois fous (French Edition)

Thanks for telling us about the problem. Return to Book Page. Preview — Le voleur de voix by Jean-Nicholas Vachon. Le voleur de voix: Le castrat et les rois fous by Jean-Nicholas Vachon. Published April 1st first published To see what your friends thought of this book, please sign up. To ask other readers questions about Le voleur de voix , please sign up.

Lists with This Book. This book is not yet featured on Listopia. Apr 26, France Nadeau rated it liked it. I have read the three books of this serie. I liked the various plots and twists, as well as the author's approach of the vampire myth. The whole was well written and I felt that the author knew exactly what he was doing. On the other hand, by the third book, I was overwelmed by the personal stories of the secondary characters. It was too much information. Il y avait trop d'information. Nouvelle Collection de textes et documents. Textes, traductions et notes. Substantif mis en apposition, socius prend la valeur d'un adjectif: Wegner suit les emplois de socius dans le vocabulaire de la vie pratique.

Il consacre une dizaine de pages p. Ainsi propose- t-il d'identifier avec des policiers, p. Chacun sait, au demeurant, que la police nocturne, qui compta au maximum 7. Latomus, XXIV, , 3, p. La congiura di Catilina. Versione con testo a fronte, note e appendici di Raffaele Ciaffi. Prefazione di Giuseppe Pontiggia Milan, Adelphi, ; un vol. La bibliographie mentionne les travaux les. Honsell, Quod interest, Munich, , pp. Faut-il expliquer ainsi que le lecteur, pour ce livre II, reste un tantinet sur sa faim?

Oui, mais en dessous de liberales, il y a YeXevdeQioq d'Aristote. Le rappel de Att. Quaerenti mihi mul- tumque et diu cogitanti. En ce cas, la corres-. Cicero und Caesar im Jahre 54 Wiesbaden, notamment pour la verecundia. Cornifici, Rhetorica ad C. Het belang van antieke retorische handleidingen is dan ook zeer groot: Nochtans is dit inzicht slechts vrij recent in de vakliteratuur op de voorgrond getreden.

Men beschikte reeds over goede tekstuitgaven van de Rhet. Marx, Leipzig, ; verbeterde uitgave door W. Trillitzsch, Leipzig, , maar een uitgebreide commentaar die precies de retorische leer centraal stelde, ontbrak. Wat de tekstuitgave betreft kon G. Calboli zich dan ook aan de editie van Marx — Trillitzsch houden, met dien verstande dat soms voor een variantlezing werd geopteerd, keuzen die in een aan de tekst voorafgaande Adnotatia critica pp.

De commentaar echter vroeg een veel grotere arbeid: De primaire aandacht voor de literaire theorie — eigenlijk een vanzelfsprekendheid, maar zoals gezegd kreeg dit aspect vrij laat de aandacht — wordt aangevuld met veelzijdige historische, filologische en op de literatuurgeschiedenis betrekking. De vrij lange inleiding pp. Telkens waar nodig wordt van het probleem een status quaestionis gegeven, waarbij de auteur kritische bemerkingen en een persoonlijke optie voor een oplossing voegt: De veelvuldigheid van de behandelde retorische, literaire en historische problemen, de aard van de Rhet.

Een bibliografie besluit de uitgave. Een woord over de vertaling. Ze werd afzonderlijk uitgegeven. Bij een technisch Latijn als dat van de Rhet. Deze uitgave is niet enkel een monument van eruditie. Ze is een veelzijdige voorstelling van een belangrijk werk, dat de lezer a. De goed gedocumenteerde commentaar is daarbij een welkome hulp om in het labyrint de weg niet te verliezen. Je ferai maintenant quelques remarques, sur le texte des Bucolica uniquement: A ma connaissance, elle ne figure que dans le Moretanus IV c'est ce que disent les apparats de Sabbadini, de Saint Denis et.

C'est ce que croit M. D'Anto then announces the scope of his study: Readers who come to this book expecting from its title that it is primarily "about Horace" will be at once on their guard. Over pages promised to the dating and historical context of 4 Odes will daunt them, but they may be relieved to find that D'Anto cannot summarise his own book accurately: Chapter 3 has as its principal foothold in Horace's work Sat. These last two chapters make up only a third of the book, the first two being very long — too long to be undivided into sections: D'Anto favours a continuous but digressive argument.

Thus Chapter 1 "Orazio da Atene a Filippi", pp. Brutus had not gone so far as. D'Anto then proceeds with no formal break to identify the personages of Odes, I, 36 and dates the poem to , written while Horace was with Cassius in the East , The Chapter ends with some criteria for the dating of the Odes The even longer Chapter 2 "Orazio a Filippi", pp.

After analysis of the narrative of Philippi afforded by Plutarch, Brutus, 37 ff. He ascribes Odes, I, 14 to the anxious days before the second battle , then devotes the rest of the chapter to a long discussion of the fate of Horace after his flight — and of the other republicans The "Mercury" who saved Horace is identified as Messalla Corvinus Mercurius celer is seen as an allusion to Messalla's command of the cavalry ; Horace is argued to have been a prisoner in Antony's train in Asia Minor, and to have reached Italy again in II, 6 to the September of 30, and sets Maecenas' first overture of friendship to Horace consequently in the autumn of 37 cf.

Chapter 4 considers the setting and literary temper of Sat. Arti di Napoli, , ff. Readers will inevitably quarrel with some of the supposed "references to historical or political situations", especially with some of the "implicit" ones. His early dating of the 4 Odes will cause surprise, but deserves attention. The book is handsomely produced: The Index lists only "places discussed" this has the incidental effect of maximising the apparent Horatian content.

The omission of an index of subjects and persons is positively unhelpful and inexcusable in a study of this kind: Liber Fabularum ; recensuit Antonius Guaglianone.

Similar authors to follow

Augustae Taurinorum, in aedibus Paraviae, ; p. Haec autem editio quoad textus criticen praestantissima, ni fallimur, est habenda post curas Havetianas. Nam recentissimus Parisiensis editor nimium quantum iuravit in verba Ludovici Havet, Britannus ex aliorum repertis farraginem commiscendo protulit. Antonius vero Guaglianone per multos annos omnes codices denuo ipse inspexit, excep o libro illo Pithoeano, post Rosanboniano, nunc tandem Neo-Eboracensi delatus enim est in bibliothecam Pierponto-Morganiam!

Norma textus denuo constituendi est codicum fides potius quam doctorum hariolationes. Quam prudenter egerit monstrabit e. Similiter multis in locis. In libri calce adduntur testimonia de Phaedro vetera et medioaevalia, item indice, nominum, omnium verborum, poematum et versiculorum a quibus fabellae inchoantur.

At una res legentium commoditati obstat: Die historisch-systematische Analyse dieser Forumredner ist die erste Absicht dieser Arbeit und der Verfasser setzt aus u. Le terme est-il heureux? Il faut lire p. Sur ce point, on ne peut que les suivre ; et c'est sur ce point justement que leur livre est utile. Les syntagmes, Leyde, Universitaire Pers, ; vi p. Les deux premiers constituent les sources principales de l'auteur, mais on regrettera que M. Quant aux etymologies, M.

Signalons enfin quelques coquilles ou erreurs dans la bibliographie: Chez Wace, lire Rou et non Roce. Basel, Liestal, Offsetdruck H. Grauwiller, ; un vol. Leur langue offre des traits picards et, plus rarement, wallons Einleitung, pp. Ewald sans que l'on puisse expliquer ces omissions. Ainsi de s chius? Vient ensuite la bibliographie pp. L'ouvrage se termine par des notes sur certains mots du glossaire.

Pour quelques-uns d'entre eux, on signale qu'on ne les retrouve pas dans d'autres textes. Fu n'est vraisemblablement rien d'autre que la forme picarde courante du te. Jean-Claude Chevalier, Histoire de la syntaxe. Mais cela seul justifierait mal un livre de plus de sept cents pages. En conclusion, un livre important et profond. Leidse Romanistische Reeks, deel XI. C'est ici que M. Jacques Pohl Bruxelles, Palais des Aca-. Il serait bon, en effet, que nous connaissions l'extension de ces faits dans l'espace.

D'ailleurs, une des conclusions que l'on retient du travail de M.

Chronique —Kroniek - Persée

Chadwick, Early Britanny, Cardiff, , pp. Falc'hun assume seul la largeur: Armoricaines, ; 2 vol. Michiels, ; un vol. Dascotte dans Les Dialectes Belgo-Romans, 19, p. Ce que nous offre le Ralf I est surtout un exemple et un stimulant: On lira dans la seconde partie de ce compte rendu la recension du travail de C. Nous nous contenterons, pour notre part, de rassembler quelques notes de lecture sur l'utile mise au point de M. Freyer, Die politische Insel.

1. The Priesthood of Christ;
2. Les fantômes de Saïgon (Folio Policier) (French Edition).
3. Lispettore Morse e le morti di Jericho (Italian Edition)?
4. Your Easiest Route.
5. #20 Play It Again, Mallory?

Eine Geschichte der Utopien von Plato bis zur Gegenwart. Leipzig, ; F. White, Famous Utopias of the Renaissance. Berneri, Journey through Utopia. London, ; R. Graz, ; W. Krauss, Reise nach Utopia. Parmi les recensements d'oeuvres utopiques C. Dubois cite ceux de R. Sannazaro, Arcadia ; Th. Press, ; 2 vol. L'entreprise en valait la peine. Simples remarques en passant: Guillaume de Di- guleville composa, p. Je ne voudrais, en ces termes, qu'attirer l'attention sur ce grand ouvrage. Ce n'est pas un roman cependant.

Sa conscience lui importe avant tout. Ici aussi l'on se rapportera avec grand fruit aux tableaux des pp. Certes, tous les noms dont il nous parle ne sont pas ceux d'inconnus. Sorel, Segrais ou Mme de La Fayette pour la. Picard et de R. Tout d'abord pour son plan. Il n'en est rien.

Notre second reproche concerne la technique descriptive. Quelques confrontations nous permettent d'affirmer qu'elle est plus que discutable. Guibert ne signale pas. Quel est le format du volume? Les cahiers sont-ils complets? N'y a-t-il pas de cartons? Guibert ne nous l'apprend pas. En outre, si M. Nous dirons pour les lecteurs de M. Nous passerons sur les innombrables coquilles. L'ouvrage se divise en trois grandes parties.

Les erreurs sont innombrables, et trop nombreuses pour que nous n'en parlions pas. Si la Bibliographie d'A. Il reprend contact avec Rey p. Jacques le fataliste d'abord,. Castex et par M. Milner, y avait-il place pour un ouvrage comme celui que vient de publier M. Dietmar Rieger Jacques Cazotte.

Heidelberg, Carl Winter, ; un vol. Letessier, est intentionnellement choisi: Les textes occupent environ trois cents pages dans un volume qui en compte quelque onze cents: A vrai dire, ce sont les notes qui forment l'appoint original de ce beau et grand ouvrage: Le temps de la contemplation: Hugo, tel que le voit M. De tous ces contes orientaux, celui d'Adoniram, auquel s'identifie Nerval, est sans conteste le plus significatif.

Si l'ouvrage de M. Guy Sagnes, aurait l'ennui comme source. Est-ce parce que Les deux Greffiers sont de queB. II faut remercier M. Je comprends mal l'ordre choisi par M. De Palazzeschi il cite notamment les recueils Viaggio sentimentale et Cuor mio Ce ne sont pas les seules lacunes que je voudrais relever. Ces Farfalle auxquelles M. Farinelli s'attache ne sont souvent que du plagiat pur et simple.

On peut sans doute traduire la maxime de Svevo: Clough sur les Asolani de et une tentative d'E. Bern,Francke Verlag, ; p. Of het woord de beide verschijnselen, die hier besproken zullen worden, ook het best typeert is een tweede 2. Constructies als ik leer hem Frans en hij mij Duits voorbeeld van Den Hertog , die in het Nederlands en o. Bakker 8 heeft dat soort verschijnselen grondig onderzocht en de eerste constatering bij het lezen van zijn werk is dat samentrekkingen in veel verschillende vormen in het Nederlands aangetroffen worden, vooral in gecultiveerde taal.

Bakker heeft eerst nagegaan hoe samentrekkingen in het verleden en door sommige hedendaagse grammatici beschreven werden. Bakker toont op overtuigende wijze aan dat geen van beide verklaringen helemaal bevredigend is, maat dat een verklaring moet gezocht worden in een combinatie van twee eigenschappen, nl. Dit verband noemt hij in een eerste type syntactisch-contextueel.

Een van de voorbeelden die Bakker het uitvoerigst beschrijft is Daar komt nog bij dat rode bloemen op een hartstochtelijk temperament wijzen en witte op onschuld. Waarom dan toch syntactisch-contextueel? Bijzonder boeiend is het volgende hoofdstuk: In loon- en prijsverhoging wordt de relatie die tussen loon- en vorming bestaat compositorisch- contextueel genoemd. Elevatie komt niet alleen in samenstellingen, maar ook in afleidingen voor: Bij im- of expressionisme, nog meer bij substan- en adjectieven zal voor menigeen de grens overschreden zijn van wat men in het Nederands kan accepteren.

Het bestaan van dit soort samentrekkingen, waarmee Charivarius de spot gedreven heeft rid- en runders, vo- en vlegels, met vul- en lippen, enz. Bakker, die in de eerste hoofdstukken met veel zorg begrippen gedefinieerd heeft als subject, predikaat, vaste groep, permutatiegroep, de elementen S, L, A, P, enz. Het boek munt uit door zijn rijke inhoud 1 ,door de bijzonder precieze en genuanceerde.

Een heel ander verschijnsel, een fonetisch verschijnsel — echter met interessante gevolgen op het grammatikaal en semantisch vlak — is het onderwerp van de korte studie van Van Haeringen G. Het is een bekend feit dat de intervokalische d in tal van Nederlandse woorden in de uitspraak vervangen werd en wordt door eensemi-vokaal,; rooie, goeie- ofw ouwe ; de d kan zelfs helemaal gesyncopeerd worden, wat het verlies van een syllabe tot gevolg kan hebben. Zo zijn niet alleen vormen ontstaan als la en vergaren maar ook doubletten als ijl en ijdel. De toestand kan als volgt geschetst worden: In samenstellingen is er een duidelijk verschil in gebruik: Uitzonderingen zijn er nochtans wel, maar daarom zegt Van Haeringen met nadruk dat er geen strikte regels bestaan, wel tendenties.

Bij elk der besproken voorbeelden heeft Van Haeringen met veel zorg nagegaan welke vorm in de spreektaal en in de schrijftaal gebruikelijk is en of daarbij verschillen in stijl en gebruikssfeer en invloeden van de schrifttaai op de spreektaal waarneembaar zijn. Huisman over de Italiaanse plaatsnamen in Nederland: Hekket verdiept zich in A reconsideration of the etymologies of Daventry and Deventer, en laat de oorsprong van beide toponiemen teruggaan op een adj. Gvsseling put grotendeels uit zijn Corpus der Nederlandse teksten tot zo goed als persklaar , maar ook uit andere tekstedities en onuitgegeven handschriften, bij een overzicht van Het aanwijzend voornaamwoord gene bij toponiemen, gebruik dat thans uitgestorven is, maar voor de Middeleeuwen streek voor streek nagegaan wordt.

Buitenhuis oppert bezwaren tegen de bijdragen in het vorige nummer van G. Du- jardin en J. Goossens, in De representativiteit en interpretatie van naamkundige gegevens voor het onderzoek van de spreiding der familienamen, waarop een antwoord van G. Marlens en de waarde van telefoongidsen voor het geografisch onderzoek van familienamen, en van J. Over de representativiteit van telefoongidsen en karteringstechnieken bij het geografisch onderzoek van familienamen. Tot slot volgt de zeer uitvoerige, gebruikelijke tijdschriftenschouw. Hij is volkomen in zijn taak geslaagd en brengt ons in enkele schitterende hoofdstukken een grondige analyse van de structuur, de bronnen en de leer van de Tempel.

Wat ons het meeste belang inboezemt, is natuurlijk het filologische aspect van de teksteditie, die volgt vanaf p. Bij het lezen van de verantwoording die afgelegd wordt over de wijze van uitgeven pp. Op dit ene puntje na, verheugen we ons over de gevolgde methode die vele waarborgen biedt voor de filologische bruikbaarheid van de tekst.

• The Journal of a Parish Sister!
• The Rag Letters.
• Understanding and Dismantling the Root of Polygamy (Victorious Christian Living Book 5).
• Chronique —Kroniek;
• .
• Brendon Gallacher by Jackie Kay - A Critical Essay!

Toch zijn er in deze tekst talrijke woorden en die voor een niet-filoloog soms ook voor een filoloog! Tuymen, ghetogen, inblinckender, ingeswongen, enz. Wat we het meeste missen, is een woordenlijst! Nu weet ik best dat aan deze teksteditie geen taalkundige belangstelling ten gronde ligt. Maar men vraagt zich toch af, waarom een uitgever die bewijst op de hoogte te zijn van de filologische desiderata en daar rekening mee houdt zie Uitgavetechniek , die zijn tekst op een bruikbare manier tracht te brengen, die zich dus duidelijk bewust is van de taalkundige waarde van het geboden materiaal, direct het meest nuttige — een Glossarium — ongedaan laat.

Het hoeft geen betoog dat, speciaal voor de verwaarloosde 16e-eeuwse taal, zo'n woordenlijst bizonder welkom zou geweest zijn. Op die manier zouden we trouwens, van bevoegde zijde wat in dit opzicht niet het geval is met het Mnl. In het Nederlands van de schrijver komen enkele vlekjes voor, bv. Sassen, Zeventiende-eeuwse teksten Prijs: Het Woord Vooraf specificeert: Dit is een uitstekend idee.

Dit nu is precies de bedoeling van de samensteller: Lastig is wel dat de verklaringen achteraan geordend werden, terwijl die toch gemakkelijk onderaan iedere bladzijde konden gegeven worden. Le premier de ceux-ci, W. Tout cela est excellent. On ne peut que sortir enrichi de sa lecture. Vier hoofdstukken, respectievelijk gewijd aan Dubliners, A Portrait of the Artist as a Young Man, Ulysses, en Finne- gans Wake, bieden een boeiende analytisch-interpreterende visie op het werk van Joyce en hieruit blijkt dat J. Duytschaever zich geen moeite heeft gespaard om recente studies in zijn eigen betoog constructief te verwerken.

In dit woordenboek is zoveel mogelijk gestreefd naar beknoptheid, gepaard gaande met volledigheid. De beknoptheid werd bekomen door een streng wikken en wegen van de relevantie van sommige spelvarianten en door het weren "van overbodige synoniemen-opsommingen bij de vertaling. Dat dit lang niet gemakkelijk was, lezen we in de zeer gedetailleerde Inleiding pp. Deze zorgvuldige verantwoording van de uitgave-techniek is een model in het genre, en op zichzelf het lezen en overdenken meer dan waard.

Ze geeft een uitstekend idee van de scrupuleuze, hoog-wetenschappelijke werkwijze, die we op de voet volgen kunnen. Het Gallo-Ro- meinse grondgebied werd weliswaar slechts gedeeltelijk daarbij betrokken. Deze lacune wordt nu met de belangrijke studie van M. De ingehaalde oogst is overweldigend.

Dat was dan ook te verwachten vooreen gebied waar het succes van de Germaanse onomastiek zo groot was dat in de 9 e eeuw bijna gans de inheemse bevolking namen van Germaanse oorsprong droeg. De indeling gebeurt alfabetisch, met als lemma het eerste bestanddeel van de namen. Dit heeft voor- en nadelen: Erger is dat geen index opgemaakt werd voor deze eindelementen: Dit is des te meer jammer daar de gegeven index pp.

Deze index had uitsluitend beperkt moeten blijven tot verwijzing voor varianten naar de grondvorm. Het is onmogelijk bij een dergelijke rijkdom aan gegevens een exhaustieve commentaar te geven, net zo min als men een woordenboek grondig kan bespreken zonder het eerst lange tijd gebruikt te hebben. Meestal wordt niet geargumenteerd, een door anderen reeds gegeven interpretatie wordt zonder meer verworpen, vervangen of aanvaard. Houdt men echter rekening met de omvang van dit werk, dan gaat men daar niet alleen spoedig in berusten maar zelfs begrijpen dat het soms moeilijk anders kon.

Ieder zal allicht inzien dat een studie als deze, waarin men haast bij iedere naam voor een nieuw probleem komt te staan, niet vlekkeloos kan zijn. Om hiervan een voorbeeld te geven, kiezen we enkele plaatsen uit letter A:. Hoewel niet bewezen, zou deze veronderstelling toch volledigheidshalve moeten vermeld worden. Ta vernier- Vereecken, Gentse Naamkunde, p.

Deze hypothese is beslist interessant.



• ;
• Des Jésuites (French Edition).
• Sexy lovely girl Ami Akino Seifukuerorita (Japanese Edition);
• .
• The Dream Life of Balso Snell!
• ?

Bij Adar-, Adr-, is S. Ad- is absoluut niet beperkt tot het Gallische gebied: Ofwel ontbreekt hier een schakel in de redenering, ofwel spreekt Schrijfster zich op de twee bedoelde plaatsen tegen. Agil- zou een eenvoudige uitbreiding van het ag- element zijn. Tavernier- Vereecken geeft echter o.

Ook semantisch is dit beter aanvaardbaar. Dit, en de lange lijst kanttekeningen die nog zou kunnen volgen, doen weinig afbreuk aan onze waardering. Zelfs al zijn we het niet overal eens met de gegeven verklaringen, hoofdzaak is dat de Germanistiek hier een haast onuitputtelijke schat aan gegevens vindt, waaruit zonder de minste twijfel zeer interessante conclusies kunnen getrokken worden. DM 36 herangezogen hat, bestimmen gleich den eignen Boden dieser Arbeit. Erstens gilt es den Begriff Vergebung. Im Geniedrama wird die Vergebung eingegliedert als Gegenmotiv zur Rache. Die Verfasserin hat nicht die Absicht eine Geschichte des Vergebungsmotivs herauszuarbeiten, sondern den Beweis zu liefern dass die Vergebung ein die Dramenstruktur bis ins Innerste bestimmendes Motiv darstellt.

Weder im formalen noch im inhaltlichen Bereich kann ein eigentlicher Entwicklungsprozess vorausgesetzt werden. Eine Interpretation nach der Methode des vierfachen Schriftsinnes. Bern, Francke Verlag, ; 1 vol. Diese Frau wird als typische Vertreterin des weiblichen Geschlechtes geschildert. Der moralische Schriftsinn gibt die Lehre, die der Leser des Romans ziehen soll. Der anagogische Sinn weist in die Zukunft. Er deutet auf letzte Dinge.

Raison est en effet synonyme de vue claire de toutes choses. Dans un dernier chapitre, W. Jeffrey Sammons, Heinrich Heine. Le livre de Horst Steinmetz, Lessing. A cette tendance, la D. L'article tout entier constitue un plaidoyer pour plus de rigueur, rigueur qui n'est d'ailleurs ici qu'une des conditions d'une attitude plus strictement scientifique.

Ausgabe in Verbindung mit der Theodor-Storm-Gesellschaft hrsg. Schmidt, ; S. Handbuch der deutschen Literaturgeschichte, Zweite Abteilung, Bibliographien, hrsg. Cependant, on peut, comme toujours dans ce genre d'ouvrages, en contester le plan. Somme toute, le plan du livre est clair et l'on trouve rapidement le paragraphe que l'on cherche. WZUJ to 8, , pp. Ce qui est dit, pp. Les questions ne manquent pas. Bravo [Philologie, histoire, philosophie de l'histoire.

Vercauteren Le Moyen Age, pp. Goriely Le Socialisme, pp. Masai La notion de Renaissance. Joris La notion de ville, pp. Il ne propose aucune solution personnelle de rechange. Tous ne partageront pas sa confiance dans les essais de typologie de H. Stoob et de G. A ces questions, M. Ils ne se distinguent donc pas du milieu juif. Les collaborateurs du Centre national de recherches de logique rejoignent la constatation initiale faite par M. Est-ce un bien, est-ce un mal?

Quels sont les buts que poursuit l'enseignement de l'histoire? Edited by Kimambo I. Nairobi, East African Publishing House, ; one vol. The focus is on the African inhabitants of Tanzania, and four of the ten authors are African. By design, detailed work on the coast and islands of Tanzania, and upon aspects of the colonial administrative structure, has been omitted. We look forward with eagerness to more detailed work by Kimambo on these themes. Gwassa discusses the different types of African resistance to the German invaders, but his analysis has problems with the definition of terms and, unfortunately, it soon turns into a mere listing of specific events of resistance.

Iliffe provides an excellent basis for a wider study. Additional research is clearly needed on this important theme of Tanzanian history. As a whole, this volume serves a useful purpose, and along with B. It is not, of course, a history of Tanzania, but rather a series of paper relating to the history of Tanzania by authors with widely differing perspectives and skills.

Since it is yet still too early for an extensive history of Tanzania — there are too many gaps in the knowledge of important sections of the country — this is not a serious criticism. It is to be hoped that the Department of History in Dar es Salaam will continue to sponsor and publish such collections of papers, signalizing the steady progress made in understanding Tanzania's past, in the future.

Aussi font- ils appel aux lecteurs pour leur signaler erreurs et omissions. Y Inventaire analytique des archives de la ville d'Ath, d'E. Leuridant, se place aux pages du t. Nous lui devons un chaleureux merci. Signalons quelques documents encore utilisables. Le compte de la massarderie de Mons de n'a pas disparu, mais se trouve aux Archives de la Ville de Mons. La Collection de Guizot, certes, mais elle date de ! Par les apports des philologues, de W. Par la traduction enfin, en tous points remarquables, de B.

Scholz, en collaboration avec B. Thomas d'Aquin semble avoir eu des doutes. Miller, The abbey and bishopric of Ely. The social history of an Ecclesiastical estate from the tenth century to the early fourteenth century Cambridge, University Press, reprint ; xn biz. Cambridge Studies in Medieval Life and Thought.

Deze studie, wier belang ver het lokale kader overschrijdt, werd reeds frekwent als vergelijkingsmateriaal gebruikt voor analoge studies op het Vasteland. De kwaliteit ervan werd reeds n. We menen nochtans dat het spijtig is een werk onveranderd te herdrukken, zelfs al is er nog geen twintig jaar verstreken. Elk boek kan reeds dan een aanpassing gebruiken, en zelf voordeel halen uit wat ondertussen elders is onderzocht.

Op die manier zou de herdruk ook als een heruitgave kunnen doorgaan. Dit schijnt ons nu een gemiste kans toe. Auteur van de Miracula Sancti Benedicti, schreef hij rond ook de Vita Gauzlini abbatis, de levensbeschrijving van abt Gauzlinus, onder wiens abba- tiaat hij was binnengetreden. Gauzlinus was abt van Fleury van tot , en vanaf kumuleerde hij die waardigheid met het archiepiscopaat van Bourges.

See a Problem?

Andreas heeft niet zozeer de rol van Gauzlinus in het algemeen dan wel die als abt in het daglicht willen stellen, en dan vooral de politiek die de prelaat voerde om geusurpeerde bezittingen weer in handen te krijgen, en de bouwpolitiek. Zoals de ganse reeks dit is het derde deel dat verschijnt is de latijnse tekst vergezeld van een Franse vertaling, die erg leesbaar is. Het geheel wordt afgerond door een kodikologische en historische inleiding waarin de afkomst van Gauzlinus wel meer moest bestudeerd zijn — indien mogelijk — daar hij ex liberiori totius Gallie stirpe geboren was en een indeks die alle kritiek weerstaat.

Hildeberti Cenomannensis episcopi Carmina minora. Brian Scott Leipzig, Teubner, ; xlii blz. Van het grote aantal handschriften treden er vijf bijzonder op de voorgrond, nl. DBTKZ, die samen de belangrijkste vertegenwoordigers van twee overleveringen vormen, nl. Deze vijf handschriften leveren de hier uitgegeven gedichten niet alle, noch in dezelfde volgorde over. Als criterium voor de echtheid der gedichten wordt mijns inziens terecht met volledige resp. Problematisch blijven natuurlijk de buiten deze twee groepen overgeleverde gedichten, daar het dichterschap van Hildebert niet zulke markante elementen heeft, dat zijn auteurschap zich als het ware opdringt.

De door Scott aangevoerde stylistische argumenten zijn stellig niet onjuist, maar al met al niet indrukwekkend genoeg om werkelijk als bewijs te gelden. Ik mis dan ook een extra argument, nl. Hugues de Saint- Victor, Six opuscules spirituels, ed. Hoewel het naar omvang en ook naar inhoud tot de zeer kleine werken van Hugo van St.

Victor behoort, vormt het toch een welkome aanvulling van ons tekstenbezit van deze vruchtbare auteur. De zes geschriftjes, weinig bekend zijn: De meditatione, De verbo dei, De substantia dilectionis, Quid vere diligendum sit, De quinque septenis en De septem donis spiritus sancti. De overlevering van deze teksten is over het algemeen rijkelijk en de authenticiteit niet twijfelachtig. Victor een laatste, niet geringe dienst bewezen. Les voici dans l'ordre d'impression. Kuyer, Enige beschouwingen met betrekking tot het oudste stadsrecht van 's- Hertogenbosch pp.

Cerutti, De schepenbank in de Brabantse stad en de overdracht en bezwaring van onroerende goederen pp. A l'aide de ces chartes au droit de Louvain, J. Cuvelier crut pouvoir reconstituer le droit louvaniste tel qu'il existait avant Dans un tout autre domaine, M. L'auteur constate par ailleurs l'intervention de certaines villes — comme. Il a pu ainsi comparer les textes normatifs et le fonctionnement effectif de l'appareil judiciaire. Despy interventions de MM. Cerutti manque en raison d'un incident technique pp.

Van Werveke is aan zijn derde artikel over deze graaf van Vlaanderen toe. Na in en respectievelijk de economische politiek en het beeld van hem te hebben geschetst komt hij ter voorbereiding van een vierde bijdrage — een notitie in het Nationaal biografisch woordenboek — op deze figuur terug als biografisch probleem. Welke middeleeuwse graaf stelt niet een dergelijk probleem?

Elders kan men die vaak niet opsporen bij gebrek aan bronnen. Sedert Pirenne in de B. Maar, zoals altijd in de wetenschap, schept elke ontdekking nieuwe problemen. Daaraan heeft de Gentse hoogleraar ons weer met een helder betoog herinnerd: Harrison Thomson, Latin Bookhands of the later middle ages. D Graaf, ; 2 din. Het is ingedeeld in een biografisch en een bibliografisch gedeelte. In het eerste deel wordt er gehandeld over 76 auteurs. In deel twee wordt een nauwkeurige beschrijving van de 16de-eeuwse literaire produktie der minderbroeders in de Nederlanden gegeven en wel van allel6de-eeuwse drukken van minderbroeders uit de Nederlanden om het even waar uitgegeven sektie A en van alle 16de-eeuwse edities van minderbroeders in de Nederlanden gedrukt sektie B.

Ook worden de vindplaatsen van de bewaarde exemplaren aangeduid met signatuur. In totaal worden boeken beschreven. De auteur duidde ook aan volgens welk exemplaar de beschrijving werd gemaakt. Deze beschrijvingen zijn duidelijk en geven een goed beeld van de inhoud van de druk. Het boek is verder nog voorzien van vier regis-. Veruit het grootste gedeelte van de beschreven publicaties is van religieuze aard.

Het humanisme heeft blijkbaar geen grote invloed uitgeoefend, althans te oordelen naar deze bibliografie. Als uitzonderingen kan men vermelden Johannes Pellens, Martinus van de Goude met een Compendium latini ideomatis Martinianum met een aanbeveling van Clichthovius ; Adam Sasbout, die de Ilias vertaalde in het latijn ; Johannes Mahu- sius, en Frans Tittelmans tegenstander van Erasmus.

Het grootste aantal drukken staat op naam van Tittelmans 20 werken, nrs. Slechts uitzonderlijk vermeldt de auteur of er van bepaalde schrijvers ook werken in handschriften bewaard zijn. Graag hadden we gezien dat dit aspekt wat meer uitgewerkt was, vooral omdat uit de titel niet blijkt dat het alleen om drukken handelt. Ook hadden we gewild dat hij, zoals NK.

Zo zou men op zoek kunnen gaan naar deze werken, eerder dan het zoeken van nog een exemplaar van een reeds gekende editie. Ook vinden we het werk vrij duur. We menen dat dergelijke naslagwerken niet alleen door bibliotheken, maar ook door navorsers moeten kunnen aangekocht worden. Zou het daarom niet beter geweest zijn deel I gewoon weg te laten en hiervoor te verwijzen naar de Voorstudies in Franciscana? Pater De Troeyer en de andere leden van het Instituut voor Franciscaanse Geschiedenis verdienen alle lof voor dit naslagwerk en we hopen dat zo vlug mogelijk de andere delen zullen verschijnen en dat de andere kloosterorden dit voorbeeld mogen volgen.

The scene has often been described, for it clearly caught the imagination of both its contemporaries and of later generations ; but we have had no critical modern account of it. It is this which Dr. Russell has set out to provide: The sources for this event are very rich and Miss Russell has evidently read them all, published and unpublished. She has been indefatigable in tracking down the careers of all the major and some of the minor participants, both English and French. Her learning about Renaissance musical instruments is no less astonishing than her expertise.

The real problem arises in the author's interpretation of the events she describes. What, in fact, was their meaning? Russell's answer, if perhaps a trifle hesitant, is perfectly clear: It was to embody and set forth, in most sumptuous and dramatic guise, an Anglo-French understanding which hardly existed". Now this is an astonishing conclusion. First, and most superficially, it is difficult to see who was, or even who was to be, deceived. Certainly not the emperor Charles V. In their own negotiations with the English, which followed on the Anglo-French meeting, they simply ignored the tenuous English commitments to France.

It seems even less likely that the English and French could have thought of deceiving each other. They knew, after all, what they were negotiating about and how far they got. The inescapable conclusions is, alas, that if anyone was deceived it was the author of this book. Miss Russell's fundamental deception lies in her inability to take the historical personages she writes about seriously. She finds it impossible to believe that the English and French governments should have spent such enormous sums on "mere" festivities, a kind of glorified and extended sports and speech day, without some ulterior, and therefore presumably "true", motive.

But this is to see Renaissance aristocratic and court society in terms of a much later puritan and utilitarian ethic. The ethos of the European aristocracy was essentially a military one. This ethos was, of course, in direct contradiction to the teachings of the Christian Church and, to the more perceptive, its destructiveness of other prized values was very obvious. Out of these contradictions there developed, in the later middle ages, the ideals and tenets of chivalry.

It is fashionable to write chivalry off as an ineffective fig leaf for Machiavellian politics and unremittingly brutal warfare. It was, however, a very real attempt by an aristocratic society to tame and civilise its propensities towards violence without giving up its traditional ideals of what constituted admirable manly behaviour. It had, moreover, the great advantage over war of creating an important and meaningful position for women. Equally significant is the very elaborate symbolism of peace and amity in poetry, music and scenery, even in the context of athletic competition and make-believe.

Such symbolism, often very sophisticated and esoteric, was a characteristic feature of this and similar festivities x. The meeting of the Field of the Cloth of Gold was not a deception but an affirmation, a palpable demonstration of the magnificence, the splendid, civilised nature of the monarchies and the countries they represented. The diplomacy which accompanied it was almost a secondary consideration. Sixteenth century diplomats were as sceptical of "summit meetings" as their modern counterparts.

Sixteenth century princes were as optimistic about them as modern heads of governments. But, then as now, the fact of the meeting of the heads of state was more important than the diplomatic results which were achieved. There was no deception about this. Francis and Henry wanted to impress each other and the rest of the world. They could do this either by war or, in a much more civilised and cheaper way, by a highly formalised and symbolical display. The tragedy of European history, and the underlying pathos of the Field of the Cloth of Gold, is that, so far, all such splendid and imaginative attempts to find alternatives to war have had only temporary success.

John Fisher, bishop of Rochester and, later, a Catholic martyr and saint, preached a sermon after the end of the great meeting in which he contrasted the tawdriness of earthly luxuries and the fickleness of mortal princes with the untarnished glories of heaven ond the immutability of God. It was a valid but cheap piece of moralising and, as it turned out, it was the seekers of the true word of God, as much as the princes and barons, who were responsible for the wars that followed the peaceful meeting of the kings of France and England.

Le genre a peu fleuri dans notre pays. Il l'accompagna dans des missions en Espagne.

Le voleur de voix: Le castrat et les rois fous

On y trouve un glossaire et un bon index des noms de personnes et de lieux, mais il faut regretter l'absence d'un index rerum. Les titres originaux de nombreux paragraphes peuvent y contribuer. The Folger Shakespeare Library, Van reformatorisch standpunt bekeken betekent dit dat Latimer zijn toespraken hield op het ogenblik dat de Hervorming haar hoofdaspecten verworven heeft in de vorm van de respectieve geloofsleren: Lutheranisme, Doopsgezindheid en Calvinisme.

Latimer blijft voor ons het type van de dynamisch-belevende geloofsmens, die een intense belangstelling toont voor de doorbraak van de reformatorische gedachte. Daarom is het dan ook dat wij vanwege de uitgever van de preken een bredere historische omlijsting hadden verwacht: Wij zouden het bovendien ten zeerste hebben geapprecieerd een bondige historiek te krijgen van de reformatorische gebeurtenissen in verhouding tot de gepubliceerde preken en, — waarom ook niet?

We zien het zo: Deze restrictie terzij gelaten, verdient bewuste publicatie de volle aandacht op grond van de voortreffelijke presentatie der teksten: De keurige afwerking en een foutloze tekst vergemakkelijken het binnendringen in het weinig gekend domein van de behandelde predicatiemotieven.

The author has worked through a most impressive range of original material and presented it in a form which even those quite unacquainted with the general history of the period can. The writing of this kind of history is by no means easy. The very abundance and diversity of sources can so easily overwhelm the author or tempt him to be capriciously selective. On the whole Bridenbaugh manages to maintain his balance and to keep his material under control as he presents for us the background to the great English migrations of the s. His emphases are not entirely new or unprecedented.

The part played by the ship owners and the profit motive in peopling the Chesapeake colonies is clearly contrasted with the primarily religious motivation of the early New England settlers. Perhaps the contrast is a little too rigorously maintained. The faults of the book are few and in the main the result of over-enthusiasm.

One passage which begins as a description of the appearance of a 17th century English village becomes imperceptibly a 20th century traveller's guide to rural England. The derivation of 'urbane' and 'urbanity' is explained with the gracious condescension of one who has just discovered it. The irony in a quotation from a contemporary ballad is quite missed. The extent and rapidity of economic change is sometimes exaggerated 'these were the years in which England was developing a capitalistic economy'.

The timespan of Charles I's 'personal government' and of the ascendancy of Strafford and Laud is unwarrantedly stretched by implication 'under the aegis of Archbishop Laud and the Earl of Strafford, the administration of the Poor Law was improved and better supervised from to '. One or two place names are mis-spelt but the fault is perhaps the proofreader's and not the author's. On the whole the work reaches and maintains a high standard. It cannot, however, hope to explain the great migration.

The picture of England that it paints would be equally true of many other periods in that country's history. Land, The Dulanys of Maryland. Celles-ci appartiennent en droit aux Lords Baltimore. De waarnemingen, die hij aan Rome overmaakte, betroffen immers gebeurtenissen van zeer uiteenlopende aard.

Allen waren ze van belang voor zijn taak en voor het wereldgebeuren. Wie de werking van de kerkelijke diplomatie kent, weet al van vooraf aan dat deze publicatie belangrijke bronnen moet ontsluiten voor de kennis van het godsdienstige en politieke gebeuren in ons land en ook in de landen waartoe de rechtsmachts van de internuntius zicht uitstrekte. Weliswaar zijn de Vatikaanse documenten over deze tijd niet meer totaal onbekend. Voor zover zij op Noord-Nederland betrekking hebben, werden zij gepubliceerd door Dr. Sommige uitgaven van L.



Een vergelijking echter met deze publicaties valt wel ten nadele uit van onderhavige uitgave: Vooreerst had men in de inleiding een korte uiteenzetting mogen verwachten over de rechtsmacht van de internuntius. Wel wordt gezegd dat de Hollandse missie onder Santini ressorteerde. Maar uit de correspondentie blijkt verder nog dat de universiteit van Douai, het aartsbisdom Kamerijk en het bisdom Atrecht onder zijn bevoegdheid vallen. Voor het hertogdom Limburg is dit niet zo duidelijk, want Santini raakt in conflict met de nuntius van Keulen en moet hem de zaken van dit gebied overlaten zoals hij ook — althans na een zekere tijd — zijn bezorgheid over een deel van Luxemburg, met name de abdij van Orval bisdom Trier aan deze nuntius moet overdragen.

Wellicht had een onderzoek van de documenten die de jurisdictie van de internuntius bepalen, de uitgever hierbij kunnen helpen. Verder kan men zich afvragen in welke mate het nodig was brieven, die uitsluitend op het Noorden betrekking hebben, nog weer te geven.